تشخیص شقاق

مدیریت و تشخیص شقاق مقعد یک امر مهم است که به علت مواجه بیماران مبتلا به این عارضه با درد و خونریزی بسیار مورد اهمیت واقع می شود. درد های ایجاد شده در این بیماری معمولا پس از حرکت های روده ای شدید اتفاق می افتد. تشخیص بیماری شقاق توسط پزشک متخصص جراحی عمومی و بر اساس تاریخچه و سابقه بیمار انجام خواهد شد.

روش های تشخیص شقاق

در رابطه با مدیریت و تشخیص شقاق انجمن گوارش آمریکا توصیه هایی را ارائه کرده است که در ادامه به بیان آن ها پرداخته می شود. تشخیص این بیماری اغلب مبتنی بر علائم و نشانه هایی که بروز می دهد و بررسی پارگی در داخل یا کنار کانال مقعدی می باشد. این ارزیابی در بهترین شکل با کشش جانبی باسن به سمت مخالف مشاهده خواهد شد.

به طور معمول استفاده از آندوسکوپی و یا ارزیابی نمودن شقاق و سطح پارگی با ابزار های دردناک ضروری نمی باشد. در صورتی که نیاز باشد معاینات فیزیکی با اعمال بی حسی انجام خواهد شد. بیشتر زخم های شقاق در خط وسط، ناحیه قدامی و یا خلفی مقعد وجود دارند. اگر در بیماری شقاق پارگی یا زخم خاصی وجود نداشته باشد جهت ارزیابی برخی از تشخیص های دیگر مانند بیماری کرون، ویروس نقص ایمنی بدن، کولیت، عفونت های روده، سل، سرطان و … مورد نیاز خواهد بود.

تروما، اسهال و یبوست از شایع ترین عللی هستند که بیماران در ابتلا به بیماری شقاق عنوان می کنند. استرس، اعمال فشار بر ناحیه مقعد و … سبب عود و وقوع مجدد شقاق خواهد شد که بهتر است فرد در دوره درمان به رعایت برخی از نکات مهم توجه نماید. پس از تشخیص شقاق توسط پزشک متخصص راهکار های درمانی برای فرد در نظر گرفته می شود که می تواند با توجه به عمق بیماری ساده و یا پیچیده باشد.

روند درمان پس از تشخیص شقاق چگونه است؟

افزایش فیبر غذایی، مصرف مایعات، حمام سیتز و استفاده از مسکن های موضعی، برخی از اقدامات معمول به شمار می روند که در مدیریت شقاق حاد استفاده می شوند و اکثرا این نوع از شکاف های مقعدی با مراقبت های کمتری درمان خواهند شد. در شقاق مزمن افرادی که درمان نمی شوند دارای علائم شدید می باشند که نیاز به مراقبت بیشتری دارند تا بتوانند بهبودی خود را بدست آورند.

پس از تشخیص شقاق برخی از گزینه های دیگر جهت درمان، بیشتر شامل جراحی، درمان موضعی و سم بوتولین می باشد. عمل جراحی شقاق شامل یک اسفنکتروتومی است که می تواند نشانه ها و علائم شقاق را سریعا کاهش داده ولی متاسفانه گاهی منجر به بی اختیاری مدفوع می شود و این می تواند یک عارضه مهم در این راهکار درمانی به شمار رود.

درمان های موضعی شقاق مقعد شامل استفاده از پماد نیتروگلیسیرین و یا برخی دیگر از دارو های موضعی برای کاهش فشار به مقعد است. توجه کنید که سردرد و سرگیجه در بیماران مبتلا به نیتروگلیسیرین موضعی یک امر رایج است. سم بوتولین را می توان جهت تسکین تکرار علائم شقاق به صورت محلی به داخل اسفنکتر (داخلی یا خارجی) تزریق کرد. مطالعات طولانی مدت در مورد میزان عود و بی اختیاری ناشی از این درمان ضروری است.

درمان شقاق در بیماران مبتلا به بیماری کرون

پس از تشخیص شقاق در بیماران مبتلا به بیماری کرون، درمان می تواند تهاجمی تر باشد، اما در ابتدا باید به دلیل احتمال بی اختیاری یا پیشرفت این بیماری که نیاز به پروکتکتومی دارد، باید جراحی را متوقف کرد. درمان های استاندارد و محافظه کارانه اولین انتخاب در این بیماران است. بیماران مبتلا به اچ آی وی / ایدز دارای شکاف های مقعدی باشند که از زخم های مقعدی متمایز بوده و به طور گسترده ای عمیق می باشند.

طبق بررسی های انجام شده نتیجه گیری می شود که با توجه به این که درمان های محافظه کارانه بدون ریسک می باشند، اما ممکن است کمی طول بکشد تا بیماری تسکین پیدا کند. اسفنکتروتومی یک روش آشنا در موارد انتخابی است، اما استفاده از درمان های موضعی در بیمارانی که حتی نشانه های کمتری دارند، بیشتر مورد حمایت قرار می گیرد.

نقش لیزر در درمان شقاق

لیزر کم توان را می توان جهت بهبود سریعتر زخم شقاق مورد استفاده قرار داد. اما آنچه که در مورد کاربرد لیزر در درمان شقاق بسیار مورد توجه است استفاده از لیزر پرتوان جهت عمل جراحی شقاق است. با توجه به این که لیزر پرتوان سوپرتین است و همزمان با برش ناحیه عروق و اعصاب بریده شده را ترمیم می کند توصیه می شود در صورت نیاز به جراحی شقاق حتما از لیزر پرتوان برای برش جراحی استفاده شود. برای این منظور به یک متخصص جراحی و لیزر مراجعه کنید که تجربه کافی در رابطه با کار با لیزر را داشته باشد.